Wie op verlossend nieuws over Makro had gerekend, moest het deze week doen met een teleurstellende sisser. Voorlopig, evenwel. Intussen woedt een vuile oorlog tussen retailers en fabrikanten. Wanneer barst de bom?
Het comfort van de niche
Als je ‘smart’ in je naam hebt, dan schep je verwachtingen. Zeker als je vervolgens aankondigt dat je de eerste Belgische onlinesupermarkt lanceert die het héle territorium bedient. En dat dan nog tegen de laagste bezorgkost in de markt. Begonnen de grote supermarktketens meteen te bibberen en te beven? Niet echt. Want Rayon – zo heet die nieuwe pure player – speelt in een andere categorie.
Die van de meerwaardezoekers, meer bepaald. De mensen die al maaltijdboxen van Foodbag bestellen bij initiatiefnemer Smartmat. En die het dus niet erg vinden dat ze wél aardappelchips van Les chips de Lucien aan huis kunnen laten bezorgen, maar geen Lay’s bijvoorbeeld, ook al belooft dat merk om binnenkort niet langer de wereld te vervuilen met nauwelijks recycleerbare verpakkingen. Rayon kiest voor het knusse comfort van de niche en vermijdt zo een David tegen Goliath-scenario met ál te scherpe prijsconcurrentie. Welja, wie niet groot is, moet slim zijn.
Vertragende factor
Managers? Dat zijn slechts lastposten die weinig méér doen dan controleren of hun medewerkers wel netjes op een Excel-werkblad hebben genoteerd waar ze mee bezig zijn. Terwijl het zo eenvoudig is als wat: ze zijn immers bezig met het noteren op Excel-werkbladen waar ze mee bezig zijn. Tenminste, voor zover hen het werken niet wordt belet door vergaderingen waarin managers uitleggen hoe je zo’n Excel-werkblad dient in te vullen.
De wereld heeft, kortom, geen nood aan nog meer managers. Dat hebben ze intussen ook in de mot bij Unilever. Managers zijn een vertragende factor als het om innovatie gaat, denkt oppermanager Alan Jope. En Unilever is wel degelijk te traag. Dus moeten er 1500 van die profielen de laan uit, in de hoop dat het dan beter zal gaan. En als het niet beter zou gaan, dan rest nog de optie om onderdelen van het bedrijf te verkopen, want de multinational doet tegelijk z’n organisatiemodel op de schop. Vijf divisies zijn er nu. De divisie die ondermaats presteert, zal worden geveild, teneinde de opbrengst onder de aandeelhouders te verdelen. Enfin, zo heeft mijn slecht karakter het toch begrepen.
Geen beslissing
Van een anticlimax gesproken: wat een bummer was me dat zeg, die lang verwachte Capital Markets Day van Metro. Een grote hybride show, dat wel, met liefst zéven sprekers na elkaar. Uren van onze kostbare tijd gingen verloren aan gladde corporate presentaties over groeikansen en waardecreatie, terwijl we maar één vraag wilden stellen: hoe zit het nu eigenlijk met België, meneer Greubel?
Maar de topman fietste handig om de hete brij: “We hebben besloten om nog niets te beslissen en we zullen het u wel laten weten als daar verandering in komt”, daar kwam het zo’n beetje op neer. Een flauwe variant op ‘geen commentaar’, dus. Het valt te betwijfelen of de slapeloze medewerkers in Wommelgem en in die zeventien Belgische winkels hiermee helemaal gerustgesteld zijn. Bon, volgende week is er alwéér een vergadering waarop nogmaals nieuwe plannen zullen worden onthuld. Of net niet. We zijn benieuwd. In elk geval, over één strategische optie liet Metro niet de minste twijfel: de groep ziet z’n toekomst enkel en alleen in “wholesale”. Groothandel, dus. Trek zelf uw conclusies.
Op rooftocht
Als Makro een zinkend schip is, dat ondertussen bijna de zeebodem raakt, dan is Alvo het langzaam leeglopende springkasteel van de foodretail. De compressor is stuk en één na één houden de leden het voor bekeken omdat het gewoon niet leuk meer is. Zoals Christophe De Laet, die zopas zijn vier Superpost supermarkten heeft verkocht. Dat een trouw lid, voormalig voorzitter en voorvechter van de zelfstandige voedingshandel nu ook de handdoek gooit, is veelbetekenend. Maar kan je het hem kwalijk nemen? Jumbo legt met plezier harde euro’s op tafel, samen met garanties voor de medewerkers. Dan kies je eieren voor je geld.
Zouden de overblijvende Alvo-leden niet beter de koppen bij elkaar steken en Jumbo voor de niet eens zestig resterende winkels – ooit waren het er meer dan 100 – een volumedeal voorstellen waar ze geen nee op kunnen zeggen? Dan zijn ze er vanaf en kan het Gele Gevaar meteen doorstomen richting de honderd. Een win-win, lijkt me. Colruyt staat erbij en kijkt ernaar. Of kan het ze weinig schelen? Er staat nog wat te gebeuren, hoor: de troepen van Frits van Eerd zetten hun meedogenloze rooftocht verder. Who’s next?
Inhalige bedriegers
En ja, zo lijkt de gespecialiseerde foodretailjournalistiek soms een klein beetje op oorlogsverslaggeving. Het gaat van kwaad naar erger immers, met de jaargesprekken tussen supermarkten en merkfabrikanten. Nu is het dus ook weer bonje tussen Jumbo en Kellogg’s: in het schap van de ontbijtgranen ontstaan lege plekken. Hallo, Jumbo? “Geen commentaar”, antwoordden ze aanvankelijk in Veghel, maar uiteindelijk konden ze zich niet inhouden: “We zien dat er leveranciers zijn die het argument van inflatie gebruiken om hun marges te verhogen.”
Exact de boodschap die eerder ook Colruyt en Albert Heijn al uitdroegen. Valt het u ook op? Voor het eerst worden de negotiaties zo onverbloemd uitgevochten in de openbare ruimte. De foodretailers zetten eendrachtig en leep een framing in de markt die de fabrikanten wegzet als gulzige opportunisten, inhalige bedriegers en vuile profiteurs. Voorlopig lijken ze ermee weg te komen, maar de frustraties bij de leveranciers nemen hand over hand toe. Dat wordt nog interessant. Benieuwd wanneer de bom barst. U niet? Tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
