Waarin we de ware bedoelingen van Jumbo onthullen, de resultaten van enkele multinationals genadeloos doorlichten, de foodservicetrends duiden en een hoogst persoonlijke keuze maken uit het opleidingsaanbod van Colruyt Group. Volgt u?
De leukste job ter wereld
Waarom begin ik er eigenlijk aan, vandaag? Half België heeft een snipperdag genomen. U zit massaal aan de cava op een zonnig terras, uitkijkend naar een lang en zomers Paasweekend. Die vrijdagse column kan u gestolen worden. Terecht. Ik troost me slechts met de gedachte dat vele duizenden winkelmedewerkers vandaag en morgen lopen te zweten dat het een aard heeft. Er worden recordomzetten voorspeld voor lamsbout, rosé, bier en ijs. Toch mogen die mensen van de winkelvloer niet klagen: ze hebben de leukste job ter wereld. Dat zeg ik niet, dat zegt een verantwoordelijke van Colruyt Group op Vacature.com.
U dacht dat het ging om redelijk slecht betaald, ondankbaar werk, met onmogelijke uren, belastend voor de rug, bevorderlijk voor spataderen en onwaarschijnlijk stresserend door de voortdurende aanwezigheid van lastige klanten? Blijkt hopeloos fout. Niks dan voordelen, deze job: “Als winkelmanager moet je niet bang zijn van de negatieve gevolgen van een sedentaire levensstijl. Je loopt namelijk vaak rond in je winkel,” lezen we. Exact. Geen fitness-abonnement meer nodig. Afstompend? Maar nee, je krijgt zelfs af en toe de kans om naar een ander filiaal over te stappen. In het geval van Colruyt is die nieuwe winkel dan wel in niks te onderscheiden van de vorige, maar het is het idee dat telt. Ja, deze man heeft goed opgelet tijdens de cursussen ‘Verbindende communicatie’, ‘Inspirerend coachen’, ‘Groeien naar meesterschap’, ‘Zoektocht naar de Graal’ en ‘Storytelling’. Geen weggegooid geld hoor, dat opleidingsaanbod voor medewerkers.
Indruk maken
Oké, het was vakantie, maar ook kwartaalresultatenweek. Of we daaruit conclusies kunnen trekken? We vrezen van wel. Even op een rijtje. Nestlé: sterk kwartaal, vooral dankzij prijsverhogingen. Unilever: solide start van het jaar, onder andere dankzij prijsverhogingen. PepsiCo: hoogste organische groei in meer dan drie jaar, mede dank zij hogere prijzen. Swinkels Family Brewers: recordomzet, dankzij een stijgende verkoop van duurdere bieren. Enfin, u ziet het plaatje: die merkfabrikanten lappen er gewoon elk jaar een paar procenten bovenop, om indruk te kunnen maken op de beleggers.
En ze blijven ermee wegkomen ook, hoewel retailers steevast stoer beweren dat ze geen prijsverhogingen zullen dulden. Jaja. Drie van de vier waren niet àl te lang geleden nog het zielige slachtoffer van boycotacties door Europese inkooporganisaties. Heeft hen dat ook maar één centje pijn gedaan? Niet merkbaar, alleszins. En de consument, mort die niet? Och, aan die marginale gele hesjes is weinig verloren, die zweren toch al bij den Aldi. Ziedaar het groeimodel van onze FMCG-coryfeeën.
Populair op Instagram
Nu ja, dat de volumes achterblijven, hoeft niet te verbazen. Foodservice is namelijk het nieuwe retail, mocht u het nog niet gehoord hebben. Consumenten doen enkel nog aan showkoken, wanneer applaus gegarandeerd is: ter gelegenheid van feestjes onder vrienden, bijvoorbeeld. En dan nog spelen ze vaak vals. De rest van de tijd laten ze zich bedienen door fietsende slachtoffers van de deeleconomie, of gaan ze uit eten.
Niet te chic evenwel: gehaktballen bijvoorbeeld, al dan niet van de veganistische soort. Slagerszoon zonder brilletje Wim Ballieu toont zich voorlopig een betere verkoper dan ondernemer, maar met wat geld van toeschietelijke fans zou de kaap van de tien vestigingen eerlang toch in het vizier komen voor zijn bekroonde geesteskind Balls & Glory. Dat geldt ook voor spaghettirestaurant Bavet, dat nieuwe filialen opent in Brugge, Gent en Elsene. Fast casual is het nieuwe fastfood: niet noodzakelijk beter of gezonder, wél een pak populairder op Instagram. Prioriteiten zijn prioriteiten.
Schitterende afzondering
Maar we moeten het nogmaals over Jumbo hebben. Het zal niet de laatste keer zijn, dit jaar. En volgend jaar. Dat het bedrijf tot over de oren in de schulden zit sinds de overname van een pak verlieslatende Emté-supermarkten, och, dat is slechts bijzaak. Er was belangrijker nieuws. De kogel is immers door de kerk: het huurcontract voor het Belgische hoofdkantoor is getekend. En de keuze van de retailer is gevallen op… het mondaine Brasschaat. Ja, ze worden er meer bepaald de nieuwe buren van broodjeszaak Het Wachthuisje en webshop De Gele Flamingo. Officieel omwille van de ‘centrale ligging’ (echt) en de ‘vlotte verbinding’ (sic) tussen België en Nederland.
Een lachertje, uiteraard, zoals iedereen weet die Brasschaat wel eens voorbij moet tijdens het spitsuur. File vanaf Loenhout in de ene richting, geen doorkomen aan in de andere. Elke ochtend. En avond. Hey, dit is de gemeente waar Jan Jambon burgemeester werd met de verkiezingsbelofte dat er nooit ofte nimmer een tramlijn richting Antwerpen zou worden aangelegd. Nee, een schier onbereikbare enclave voor Hollandse belastingvluchtelingen, die een toestand van schitterende afzondering verkiezen, dàt is Brasschaat. Stilstaan is hier een werkwoord (nu ja, elders ook, natuurlijk).
Helemaal kapot
Kortom, er moet een andere, gegronde reden bestaan voor deze intrigerende beslissing. En dat kan er maar één zijn. Noteer: de keuze voor Brasschaat is een statement. Een provocatie, zelfs: Jumbo zet z’n voet precies op de zere plek waar aartsrivaal Albert Heijn in 2011 z’n eerste Belgische winkel opende. Als schot voor de boeg kan dat tellen. Jumbo komt helemaal niet de grens overgestoken om België te veroveren. België zal ze rookworst wezen, ginder in Veghel. Nee, Jumbo komt enkel en alleen deze richting uit om Albert Heijn he-le-maal kapot te maken. De keuze voor Brasschaat is niets minder dan een oorlogsverklaring. De finale ondergang van het blauwe fabriekje, dat is het énige wat telt voor Frits van Eerd. En alle middelen zijn goed. Blijf uit de buurt, want collateral damage is onvermijdelijk.
Over die van Eerd gesproken: het moet gezegd, dàt is pas een manager. Iemand die kan delegeren, met andere woorden. Iemand die de vervelende klusjes met plezier overlaat aan z’n geoliede team, om zelf met volle overgave de zaken aan te vatten die er écht toe doen. Als daar zijn: de Jumbo Racedagen, zonder enige twijfel de allerbelangrijkste dagen van het jaar. U moet weten, de topman kruipt zelf wel eens achter het stuur van een bolide en heeft een duur sponsorcontract afgesloten met zijn idool, brokkenpiloot Max Verstappen. Hij vond in zijn drukke agenda dan ook zonder enig probleem de tijd voor een uitgebreid interview met de Formule 1-ster. Zowat een uur lang ouwehoeren over autosport: de CEO komt er vlotjes mee weg. Al gaat het ook hier en daar over Jumbo, wel degelijk. De man is, pour la petite histoire, een voormalig Prins Carnaval en klimt wel eens op het podium met z’n ludieke brassband Factor 12 om een meestamper ten berde te brengen. Deze kerel heeft geen behoefte aan een opleiding ‘Inner Force, Outside World’.
Neen, we zien het Jef Colruyt niet gauw doen. Aan al die zogenaamde retailexperts die een potentiële match zien tussen beide familiebedrijven: think again, de cultuurverschillen konden nauwelijks groter zijn. Maar dolle pret gegarandeerd, dat wel. Zo. Mag ik er dan nu vanonder muizen? Er staat ergens een glas op me te wachten, gevuld met een goudkleurige vloeistof, afgetopt met een stevige schuimkraag. Kwestie van mijn ‘Sensory awareness’ niet te verwaarlozen. ‘Eerst zijn, dan doen’. Zo hoort dat, naar het schijnt. Tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
