Dat het Colruyt-aandeel keldert? Och, een non-event. Beursanalisten zijn immers gehaaide nitwits die slechts doen alsof, terwijl ze wat gokken in het wilde weg. Dat zegt RetailDetail niet, dat zegt de wetenschap. En het kan niet vaak genoeg herhaald worden.
Te laat
Eenzaamheid is een onderschatte problematiek bij topmanagers van foodretailers, vooral als ze marktleider zijn en geheel ongewild in het oog van de storm terechtkomen, dat zullen schrandere lezers van Filet Pur wel beseffen. Ter illustratie deze geheel fictieve maar 100% waarheidsgetrouwe en schrijnende scène, die zich donderdagochtend afspeelde in een groot kantoorgebouw in een stadje ten zuidwesten van Brussel.
Een grijzende, smaakvol geklede man staarde uitdrukkingloos door het raam van z’n sobere werkruimte. Zijn blik waarde over een glooiend landschap met windturbines, in de verte tufte de S-trein naar Edingen. Goed achttien over acht, zag hij op z’n horloge. Twee minuten vertraging. “En dat is niet de enige die te laat is vanochtend”, bromde hij in zichzelf. “Het is ver gekomen, als ge niet eens meer kunt rekenen op de onvoorwaardelijke toewijding van uw naaste medewerkers. Hebben die mensen dan echt geen benul van het enorme gewicht dat rust op de schouders van een weliswaar succesvolle CEO?”
Daarop zwaaide de deur van het kantoor open en kwam een verwaaide figuur binnengestoven. “Ha, zijt ge daar. Hewel? Platte band gehad?” De hijgende laatkomer schudde het hoofd. “F-f-file. W-w-wevelgem. G-g-gekantelde vrachtwagen. V-v-van Alpro…” De man was zichtbaar buiten adem en onderhevig aan grote stress, maar de meewarige gelaatsuitdrukking van zijn overste gaf weinig blijk van begrip. “Alpro? Wij verbouwen onze soja tegenwoordig zelf, hoor. Wanneer gaat ge die auto nu eens thuislaten, Marc? We hebben toch de kantoorbus? En de elektrische bedrijfsfiets? Komaan, zet u. Koffie kunt ge straks gaan halen, er zijn nu belangrijker zaken. Vertel mij eens, wat doe ik eigenlijk verkeerd?”
Slecht nieuws
De geplaagde topman wees naar de zalmkleurige krant die opengevouwen op de tafel lag, naast een exemplaar van de bestseller ‘Het no-nonsense meditatieboek’. De vette kop loog er niet om: “Colruyt is minst geliefde aandeel van Europa”, stond er te lezen.
“Dit is toch niet meer om te lachen, Hofman? Onze koers stijgt met 40% op een jaar tijd, zelfs met 90% op tien jaar tijd. Noem mij één belegging met een hoger rendement. En wat zeggen de financiële analisten in koor? Verkopen! Niet één geeft er een koopadvies. Een jaar geleden niet, een half jaar geleden niet en nu al zeker niet. Waar worden die kerels eigenlijk zo vet voor betààld? Denken die nu écht dat ons briljante zakenmodel bedreigd wordt omdat die pipo’s uit Zaandam de ene na de andere verlieslatende Carrefour overnemen? Geloven die bollebozen wérkelijk dat een dertigtal nieuwe Expresskes op ons rendement gaan wegen? Verwachten die serieus dat alle Belgen nu hun boodschappen gaan laten leveren in de lokale Proxy? Of in zo’n onooglijk Fresh Ateliertje? Zien die omhooggevallen bankiers een Jumbo onder onze prijzen duiken misschien? Of vrezen ze dat wij volgende week met slecht nieuws gaan komen?”
“Oh nee, dàt zeker niet, meneer Colruyt”, suste zijn trouwe medewerker, die het artikel intussen diagonaal had doorgenomen. “Maak u maar geen zorgen. Het heeft weinig te betekenen. Meer zelfs: het is perfect wetenschappelijk te verklaren. Ik heb recent een boek gelezen waarin dat allemaal haarfijn wordt uitgelegd.”
Hoerenchance
“Oh, meneer heeft een boek gelezen,” meesmuilde de gevierde bedrijfsleider. “Iets van Karin Slaughter? Of van Pascale Naessens? Nu maakt ge me wel benieuwd.”
“Neenee, van Daniel Kahneman. Een psycholoog die in 2002 de Nobelprijs Economie won. Vonden de economen niet zo leuk, maar ja, ze hadden het wél een beetje zelf gezocht. Enfin, een razend interessant werk dat ik u van harte aanbeveel. Waarin de auteur onder andere aantoont dat aanbevelingen van beleggingsadviseurs in wezen waardeloos zijn. Ongeveer even accuraat als het gooien met dobbelstenen, meer bepaald. Ze houden enkel een illusie van competentie hoog, maar beheersen geen reële vaardigheid. Het is puur blufwerk. Als ze al eens een goed resultaat behalen, dan is dat eigenlijk louter geluk, meer niet. En toch krijgen die kerels bonussen alsof ze uitzonderlijke prestaties leveren. Dat concludeert Kahneman op basis van een grondige analyse van hun rendement gedurende acht jaar. Geen half werk.”
“Ja, én? Hebben die fameuze beurshuizen dan hun beleid niet aangepast?”
“Nee, dat is het straffe. Kahneman is zijn onderzoek gaan presenteren aan directiecomités van grote vermogensbeheerders tijdens chique diners. Hij bewees hen dat ze pure hoerenchance beloonden alsof het competentie was. Ze knikten beleefd, maar moesten er verder niet van weten. Oost-Indisch doof. Mensen verteren nu eenmaal geen informatie die botst met hun persoonlijke overtuigingen. Of met hun ego. En dus doen ze nog altijd verder, alsof ze grote financiële experten zijn die de toekomst kunnen voorspellen. Quod non, uiteraard. Keizers zonder kleren, hé.”
Boni-banaan
De topman keek peinzend voor zich uit. “Kan allemaal wel zijn, Marc, maar dat verandert niks aan die verkoopadviezen. Die staan dus wel in de krant. We zijn de risée van de BEL20.”
“Och, in een krant die niemand leest. Trouwens, over journalisten kan ik u ook nog wel een boekske opendoen, maar dat is voor een andere keer. Kijk gewoon naar de cijfers: plus 90% in tien jaar, plus 40% het laatste jaar. Waar zitten wij hier eigenlijk over te klagen?”
Zo had de vijfennegentigste-beste CEO ter wereld het nog niet bekeken. “Allee, ’t is goed, Marc. Ik zal u ne koffie gaan halen. En koop ons intussen nog wat aandelen in. Want als we het zelf niet doen…”
De operationeel directeur haalde opgelucht adem terwijl zijn baas in de gang verdween, en opende zijn aktetas om er een welverdiende Boni-banaan uit te halen. Mochten ze ter plaatse zijn geweest, als spreekwoordelijke vliegen op de muur, dan hadden oplettende waarnemers in die tas nog een ander goed verkopend boek zien zitten, een dunne paperback met een feloranje kaft. Inderdaad: The Subtle Art of Not Giving a F*ck. Tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
