Nee, het Gele Gevaar gaat níét naar huis. Er komt wél een abrupt einde aan een gedurfd experiment met hoge prijzen. Intussen is de franchiseringsgolf in de foodretail gewoonweg niet te stoppen, al zijn er nog altijd mensen die dat niet lijken te geloven. Lezen die Filet Pur wel?
Elastiek gesprongen
Zeg nu nog eens dat er geen nieuwe wind waait in Halle. Bám! Mooie slag. Die nieuwe directie lijkt strijdvaardiger dan ooit, op de site Wilgenveld. Het is niet omdat je al de grootste bent, dat je niet nog groter zou kunnen worden, toch? Et voilà: het doek valt nu eindelijk écht definitief over Match en Smatch. Straks is dat enseigne volledig van de aardkloot verdwenen. 57 winkels worden Colruyt, Okay, Spar of Bio-Planet. De rest wordt gewoon gesloten als er zich niet snel kopers aandienen. Wat 690 jobs kan kosten: mensen die als ze dat zouden willen meteen aan de slag kunnen bij de concullega’s, die wanhopig op zoek zijn naar versterking, dat wel.
Sic transit gloria mundi. Niet dat we van onze stoel vielen: het zat eraan te komen. Match was een gedurfd pionier op het vlak van prijselasticiteit, het mag gezegd. De formule testte gedurende vele jaren het potentieel van een supermarktketen die Belgische shoppers de hoogste prijzen garandeerde. Een moedig en baanbrekend project, dat helaas op veel onbegrip stuitte in de sector. En nu is de elastiek gesprongen: de laagste prijzen hebben gewonnen, het is niet anders.
Het retailen beu
Ook al zegt de groep het nog niet met zoveel woorden: het einde zit er ook aan te komen voor Cora, uiteraard. De familie Bouriez is het retailen beu. Begrijpelijk: zo is het gewoon niet leuk meer. Of E.Leclerc zich zou willen wagen aan een Belgisch avontuur met zeven bodemloze putten lijkt twijfelachtig. Maar zou er nu echt niemand geïnteresseerd zijn in die zowat 150 degelijke Louis Delhaize-buurtwinkels? Dat moet toch lukken? En die mooie onderscheidende formule Delitraiteur, daar is toch helemaal niks mis mee? Iets voor een buy-out met een durfkapitalist, zou ik durven gokken. We zien wel.
40 miljoen euro: hoeveel potten choco zou je daarmee kunnen kopen, eigenlijk? Toch haalden de vakbonden hun neus op. Die ultieme deal van Delhaize is hen te min. Van die syndicalisten kan je veel zeggen, maar niet dat ze niet vasthouden aan hun principes. ‘t Is te zeggen: met hun onwrikbare houding verdedigen die bonden dan wel hun eigen belangen – en die van een paar honderd vrijgestelden – maar niet noodzakelijk de portemonnee van 9.200 medewerkers die in het slechtste geval zonder enige premie de overgang naar een zelfstandige uitbuiter/uitbater zullen moeten maken.
Grandeur uitstralen
Want dát die winkels allemaal verkocht worden, staat meer dan ooit vast. Dat ze met name aan Franstalige socialistische zijde nog steeds officieel vasthouden aan een sociaal plan binnen het kader van de wet Renault en meteen ook het afvoeren blijven eisen van het hele franchiseproject, wijst ofwel op een totaal gebrek aan realiteitszin, ofwel op een niet eens heel goed verstopte verborgen agenda. Toch? Gelukkig zijn er nog de tsjeven die van “enerzijds, anderzijds” gebaren en de gesprekken willen verderzetten, ook al zijn ze evenmin akkoord. De vraag is hoe hard Kobbegem het nu wil spelen met dat laatste bod. Te nemen of te laten?
Intussen is Delhaize al op zoek naar een 129ste franchisenemer: iemand van stand die aan de slag wil als barman (m/v/x) in de Gentse Sint-Annakerk, en niet om er miswijn uit te schenken. Er komt daar immers niet zomaar een winkeltje, wel een majestueuze ontmoetingsplek, die grandeur wil uitstralen. De teloor gegane grandeur van een dubieus instituut met een bijzonder bezwaard verleden weliswaar, maar toch. De leeuwen zeggen niet nee tegen drie miljoen euro renovatiesubsidie. U wel misschien?
Bliksemafleider
Opmerkelijk rustig is het gek genoeg al een hele tijd bij Intermarché, dat opnieuw een paar Mestdagh-winkels franchiseert en daar vlotjes mee weg lijkt te komen, met bijzondere dank aan de grote bliksemafleider die Delhaize voor hen is. Ze mogen wel eens een bloemetje sturen naar meneer Piesvaux. Hier hoor je de vakbonden nauwelijks of niet. Tja, professionele actievoerders kunnen nu eenmaal niet overal tegelijk zijn, met één symbooldossier hebben ze de handen meer dan vol.
Dat zal er wellicht toe leiden dat ook Jumbo niet de minste tegenstand zal ondervinden bij het verzelfstandigen van twee geïntegreerde filialen, in Ranst en Rijkevorsel. Ook geen verrassing: als het Gele Gevaar hier ooit geld wil verdienen, moeten de loonkosten naar beneden. Ik schreef eerder al eens dat franchise nu eenmaal het nieuwe normaal wordt in de foodretail. De vakbonden bláffen wel, en maken gewag van “slecht nieuws voor de toekomst van de sector”, maar of ze ook gaan bijten? Dit bedrijf hééft tenminste nog een toekomst.
Niet naar huis
Tenminste, als je Ton van Veen en Peter Isaac mag geloven: ze gaan nog niet naar huis, bijlange niet. Al stellen ze de ambities wel bij: 50 winkels eind 2025, dat klinkt al iets haalbaarder dan de honderd die ze hier nu allang hadden moeten hebben als het aan Frits had gelegen. Anderzijds: tien winkels per jaar openen, het blijft redelijk ambitieus. Is geen enkele van die Match-winkels een optie, heren?
Ook niet vies van een beetje ambitie: Lieven Vanlommel, de eindbaas van Foodmaker, die niet alleen hofleverancier is van RetailDetail maar zich nu ook tot doel heeft gesteld om onze oosterburen af te helpen van hun verslaving aan braadworst, roomsaus en gebakken aardappelen. Groenten zullen ze eten, verdorie! Net als in België koos hij voor een partnership met de nummer twee op de markt. Rewe gaat gezonde slaatjes van het Kempense bedrijf verkopen, te beginnen in de deelstaat Noordrijn-Westfalen. Duitsland is een groot land, met grote eters. Het potentieel is er dus niet minder dan gigantisch. Ze gaan moeten zien dat ze kunnen volgen, daar in Westerlo. Tot volgende week!
