Dure winkelkar? Het regent 1+1-promoties, op winkels en op choco, en aan populisme in de supermarktrekken is er geen gebrek. Een smeuïge Filet Pur onthult de échte oorzaak van de problemen bij D€alhaize. In alle exclusiviteit, uiteraard.
Sociaal experiment
Dit weekend test Delhaize hoeveel mensen bereid zijn om hun principes op te geven in ruil voor een gratis pot Nutella. Een interessant sociaal experiment dat ongetwijfeld nuttige data zal opleveren. Gaat lekker, dat najaarsoffensief. Net als dat franchiseringsplan: alles moet weg! Meteen heeft al een kwart van die 128 winkels een overnemer gevonden. Gevoel voor timing hebben ze wel, de leeuwen: door dat nieuws nog net voor het sociaal overleg van de laatste kans uit te sturen, gaven ze een niet mis te verstaan signaal. Waarover willen die bonden eigenlijk nog praten? En wat komt de politiek zich eigenlijk moeien?
Of Xavier Piesvaux ook potten choco heeft uitgedeeld op dat sociaal overleg donderdagavond? Dat blijft strikt vertrouwelijk. Opvallend was opnieuw de communautaire kloof in de reacties achteraf: voorzichtig positief bij de Vlaamse liberale vakbond, uitgesproken negatief bij de Franstalige socialistische collega’s. Het was dan toch niet zo’n blij weerzien met de CEO, voor Myriam Delmée. Facilitator Robert Tollet plant nog enkele overlegrondes, maar die zullen enkel over details in de marge gaan, zoveel is wel duidelijk.
Kado deal
Het wordt intussen ook steeds meer zonneklaar wat de financiële problemen bij Delhaize heeft veroorzaakt. Spoiler: met de onwillige vakbonden heeft het niets te maken. Nee, het échte probleem zat elders: fors overbetaalde winkeldirecteurs. En nog geen klein beetje ook. Hoe valt het anders te verklaren dat de ene na de andere store manager al na een paar jaar vaste dienst in staat is om een filiaal van Delhaize over te nemen? Dat moeten ze me toch eens uitleggen. In normale omstandigheden zou zo’n overname toch een paar miljoentjes moeten kosten?
In normale omstandigheden, inderdaad. De enige ándere mogelijke verklaring is immers dat Delhaize die winkels net als de potten choco bijna gratis weggeeft aan wie ze maar hebben wil, om van die bodemloze putten zo snel mogelijk af te zijn. D€alhaize, nietwaar? Kado deal, zelfs! Boost je budget, en zo. Dat er deze keer twéé winkels naar dezelfde overnemers gaan, doet een 1+1-promotie vermoeden, toch? Dat maakt die wat striktere franchisecontracten meteen een heel stuk makkelijker te verteren ook.
Onder vuur
Dat het er bovenarms op zit tussen Delhaize en Colruyt, sinds de aankondiging van dat concurrentievervalsende franchiseplan, is genoegzaam bekend. Is het daarom dat data-analist Daltix, waarin Halle een meerderheidsbelang heeft, de Kleine Leeuwtjes met graagte onder vuur neemt? We zouden het niet durven insinueren. Maar ze déden het dus wel, en al voor de tweede keer: er stegen evenveel prijzen als er daalden, blijkt uit nieuwe data.
In Kobbegem waren ze uiteraard allesbehalve opgezet met die mededeling. Wat moesten die cijfers eigenlijk bewijzen? Komaan zeg, welke producten schommelen er tegenwoordig níét in prijs? Dat ze de inflatie bij Delhaize maar eens vergelijken met die van de concullega’s, klonk het zelfverzekerd. Dát zou pas relevante informatie zijn. Op díé cijfers wachten we nog.
Laissez-faire
Het kan verkeren: nadat Carrefour-topman Alexandre Bompard zichzelf in de vernieling praatte, vorige week, ging ook het aandeel Ahold Delhaize onderuit. Beleggers vertrouwen het niet meer: de consument houdt de vinger op de knip. Al hun geld zit nu in die staatsbon, dat komt er nog eens bij. Er is een lachende derde, evenwel: plots is Colruyt, de grootste loser van de afgelopen drie jaar, weer helemaal hip en happening. Van een comeback gesproken. Als de geldnood hoog is, komt de discounter de boel redden. Jef lacht in z’n vuistje, in z’n camper ergens in de zon.
Kunnen evenwel op beide oren slapen, de komende maanden: de merkfabrikanten. Laat die prijzen gerust verder stijgen. De stoere taal van Pierre-Yves Dermagne was enkel voor de galerij bedoeld. De minister focust zich zoals alle slimme mensen op z’n sterktes. In zijn geval: het laissez-faire. Sturend leiderschap is immers zo passé. Hij zal dus he-le-maal niks doen aan de hoge voedselprijzen in ons land. De profiteurs worden niet aan de schandpaal genageld en er komt in geen honderd jaar een blokkering van de prijzen zoals in Frankrijk. Voilà. De “parti de la siesta” in actie.
Populist
Laat Testaankoop maar tieren van woede over graai- en krimpflatie, het Prijzenobservatorium heeft netjes gedaan waar het voor betaald wordt: de gemoederen bedaren met een flutonderzoekje waaruit moet blijken dat het bij ons niet erger is dan in de buurlanden. Wat dus niet bewijst dat die gehaaide merkenmultinationals hun marges niet hebben opgepompt: we weten nu enkel zeker dat ze het overal in ongeveer dezelfde mate gedaan hebben, als ze het gedaan hebben. Helder. Intussen doen Waalse consumenten wel 80% meer boodschappen in Frankrijk. Tiens, waarom zouden ze dat doen?
Misschien omdat niet alleen de overheid maar ook de foodretailers er niet bang zijn van doortastend optreden? Kijk maar naar monsieur Bompard: die kondigde zopas aan dat hij producenten die zich aan krimpflatie bezondigen, openlijk te schande maakt in alle Franse Carrefourwinkels, middels een aan duidelijkheid niets te wensen overlatend etiket: “Dit product heeft zijn gewicht zien afnemen en de prijs die onze leverancier in rekening brengt zien stijgen”. Voilà. Knap staaltje hypocrisie, roepen de fabrikanten in koor. Maar hey, je hoeft toch geen politicus te zijn om de populist uit te hangen? Tot volgende week!
