Ondanks hun streven naar almaar goedkoper vlees zijn onze supermarkten door de band schandalig duur, leerden we afgelopen week. Zit daar enige logica achter? Lees het onthullende weekoverzicht van RetailDetail Food!
Goed voor de tofuverkoop
De betreurde Stephen Hawking, de enige échte Slimste Mens ter Wereld, achtte de aanwezigheid van buitenaards leven in het universum zeer waarschijnlijk, maar voegde daar graag aan toe dat intelligent leven wellicht zeldzaam is, aangezien het zelfs op onze planeet Aarde nog moet ontstaan. En inderdaad, met het Veviba-schandaal hadden we nog niet àlles gezien, zo bleek: ook met biovlees werd blijkbaar jarenlang geknoeid en dierenrechtenorganisatie GAIA vond het nodig om er nog wat degoutante beelden uit industriële kippenkwekerijen bovenop te gooien. Dat had beter gekund, qua timing, maar goed. “We dreigen onszelf te vernietigen door hebzucht en stupiditeit”, waarschuwde de overleden natuurkundige al jaren geleden. En de tofuverkoop piekte alweer. Zelfs slagerszoon en gehaktballenkoning Wim Ballieu stelt nu: “Over 20 jaar eten we geen vlees meer.”
Het is, uiteraard, allemaal de schuld van de consument. Als die niet voortdurend koortsachtig op zoek was naar het goedkoopste stukje vlees, dan zou er bij de leveranciers van enige drang tot fraude nooit sprake zijn. Zo luidde, ongeveer, de verklaring van enkele zelfverklaarde experts in de media. Hoewel, de consument? Nee, die kan er niks aan doen, die wordt verkeerd opgevoed door onze supermarkten. De prijzenoorlog tussen de winkelketens perst de vleesleveranciers uit en drijft hen tot wanhoop. Klinkt goed, alleen: er blijkt in België helemaal geen sprake van een prijzenoorlog. Integendeel, Belgische supermarkten zijn vlot tien procent duurder dan hun buren en de kloof wordt nog elk jaar groter. Dat zou zelfs Stephen Hawking niet uitgelegd krijgen, mocht hij nog onder ons zijn.
Een robbertje prijsvechten
Je hebt er nochtans geen snaartheorie voor nodig, laat staan kwantumfysica: het is simpelweg de schuld van de regering, roepen Fevia en BABM in koor. De loonkosten zijn te hoog, de energie is te duur, de accijnzen swingen de pan uit. De term ‘apenland’ viel nog nét niet, maar het scheelde niet veel. En het is bovenal de schuld van de multinationals, zegt Comeos: want die leggen de hulpeloze handelaars te hoge prijzen op. Jeetje, zouden ze PepsiCo en Nestlé bedoelen? Stel je als klap op de vuurpijl dan ook nog eens voor dat er binnenkort statiegeld op plasticflessen wordt geheven, zoals ze in Nederland van plan zijn? We durven er niet aan denken: een economisch zwart gat van ongeziene proporties wenkt! En dat krijgt Hawking wél perfect uitgelegd.
Maar toen kwam de aap pas écht uit de mouw: eigenlijk, op de keper beschouwd, is het gewoonweg de schuld van Colruyt. Omdat die retailer een prijsvolger is, geen prijszetter. Met andere woorden: Jef verkoopt z’n producten niet goedkoper dan strikt noodzakelijk is. Hij is namelijk niet gek. En omdat Colruyt zo’n efficiënt bedrijf is, heeft geen enkele collega zin in een robbertje prijsvechten. Dus laten ze het maar zo. Waarna de consument de te hoge rekening betaalt. Je zag sommige commentatoren zichtbaar naar een oorlogje verlangen. In het belang van de consument, dat spreekt.
Niet Jef, maar neef Frans Colruyt zag zich verplicht om te reageren in de pers. “Multinationals gebruiken ons land om promoties in andere landen te compenseren”, klinkt het in Trends. Die zit. Hetzelfde geldt voor Ahold Delhaize: niet de minste schrik van. “Ze compenseren hun promoties met prijsstijgingen op andere producten.” Amazon daarentegen, daar ligt de topman wél wakker van. In die mate dat thuislevering mogelijk toch een optie wordt, op voorwaarde dat het ecologisch kan gebeuren. Colruyt verkoopt nu voor 350 miljoen euro food online en is hiermee niet alleen veruit marktleider maar ook ‘bijna’ rendabel, leren we nog. Binnenkort komt de COO het nog eens goed uitleggen, op ons onvolprezen RetailDetail Congress. Be there!
Immense arbeidsvreugde
Of zou het toch allemaal de schuld van Albert Heijn zijn? Iemand betaalt de factuur voor die lage prijzen, en als het de plofkippen niet zijn, dan zijn het misschien wel de zogenaamde ‘flexmigranten’ die de distributiecentra van Albert Heijn bemannen: Poolse uitzendkrachten die tegen Bonusprijzen de grenzen van de arbeidsflexibiliteit verkennen. Dat ze hard moeten werken en slecht betaald krijgen, vinden ze nog niet zo erg. Het is de manier waarop ze afgeblaft en geïntimideerd worden op de werkvloer, die begint tegen te steken. “Ik voel me net een callgirl”, zei er eentje. Maar die worden doorgaans beter betaald. Tenminste, dat hebben we van horen zeggen.
Wat een contrast alleszins met de immense dagelijkse arbeidsvreugde bij RetailDetail. Jazeker, het werkplezier is bij ons van die aard dat vrolijk zingende collega’s elkaar van negen tot vijf met bloemetjes en complimentjes overladen, en daar desnoods ook ’s avonds, ’s nachts en tijdens het weekend mee doorgaan, aangezien flexibiliteit bij ons geen loze term is. Kris Peeters zou eens moeten komen kijken, en hij mag de hele e-commercesector meebrengen. Zoals Stephen Hawking al stelde: “Het leven zou tragisch zijn als het niet zo grappig was.” De man had het wellicht goed kunnen vinden met de intelligente koelkast van Samsung, die binnenkort nog een stuk slimmer gaat worden. Vanaf nu kunnen Albert Heijn-klanten niet alleen vanop afstand in de koelkast kijken, maar met de Appie-app meteen ook de ontbrekende boodschappen bestellen.
Een goed ontwikkelde apensoort
Het was overigens niet allemaal kommer en kwel de voorbije dagen. Op Tavola, de lekkerste vakbeurs ter wereld, mochten we delicatessen gaan smullen tot we misselijk werden, en bovendien nodigde ook Delhaize ons uit om nieuwigheden te komen voorproeven alvorens ze in de schappen zullen verschijnen. Retailjournalist, het is werkelijk een zwaar beroep, ook al ontbreekt het schandelijk op de lijst van onze regering, maar hoort u ons klagen? Aan de meelwormenburger van Ikea zijn we toch maar mooi ontsnapt.
Gelukkig zijn er nog mensen die de prioriteiten weten te leggen waar ze horen te liggen. Bij de paaseieren waaraan we ons binnenkort ziek zullen eten, namelijk. Altijd een uitdaging, bijvoorbeeld wanneer je zoals ik de witte variant niet kunt pruimen en wél dol bent op de pure praliné. Maar onder welk kleurtje zit die verstopt? Een knap staaltje onderzoeksjournalistiek van de collega’s bij Gazet Van Antwerpen toont aan dat retailers en chocoladefabrikanten het onderling maar niet eens geraken over een logische en consequente kleurcode. Witte eitjes in een groene folie? Waar zijn ze bij Delhaize toch mee bezig? Melk in een donkerblauw jasje? Wat denken ze eigenlijk wel bij Colruyt en Carrefour?
“We zijn gewoon een goed ontwikkelde apensoort op een inferieure planeet van een zeer banale ster. Maar we kunnen het universum begrijpen. Dat maakt ons speciaal”, beweerde Hawking ooit. Allemaal goed en wel, maar we krijgen nog geen chocolade ei in het juiste papiertje. Kunnen Fevia, de BABM, Choprabisco en Comeos dààrover niet eens de koppen bij elkaar steken? Dank bij voorbaat! En tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
