Klanten vertonen crimineel gedrag, vakkenvuller wordt een risicoberoep, supermarktketens maken zich schuldig aan uitbuiting en managers begaan de ene kapitale fout na de andere. Een beetje grof zout kon deze Filet Pur wel gebruiken.
Handtastelijk
Woedeaanvallen, beledigingen, spugen, handtastelijkheden, stalking op sociale media… als toegewijde supermarktmedewerker maak je wat mee tegenwoordig. De lontjes worden korter, de tenen langer. Het loopt nu zodanig de spuigaten uit dat Albert Heijn besloten heeft om komaf te maken met de naamplaatjes op de shirts van winkelmedewerkers. In Nederland, maar de retailer sluit een gelijkaardige maatregel in het slechts iets bravere België niet uit.
Er mag bovendien in de winkels niet meer gefilmd worden. Wat ergens jammer is: wij zijn dat filmpje van de Jonagoldman in de Aldi van Veurne nog niet vergeten. Wat is er mis met een beetje entertainment? Bij Plus, de Nederlandse nummer drie, starten ze zelfs een test met bodycams. Straks behoort pepperspray tot de standaarduitrusting van de gemiddelde vakkenvuller. En dan schrikken dat winkelmedewerker een knelpuntberoep is. Een gevarenpremie zouden ze moeten krijgen. Gouden tijden zijn het voor wie opleidingen “omgaan met moeilijke klanten” organiseert.
Een vodje papier
Maar ja, wat voor een verwerpelijke sector is me dat ook, die foodretail. Uitbuiting, slavernij, discriminatie en seksisme zijn gewoon de norm in de Belgische levensmiddelenhandel, als je dat persbericht van Rikolto mocht geloven. De mensenrechten zijn slechts een vodje papier voor onze supermarktketens. Je moest al diep in dat rapport duiken om ook wat constructieve aanbevelingen te ontwaren. En als Belga dan een kritiekloze copy/paste publiceert, nemen alle gazetten het klakkeloos over. Het recept voor een PR-debacle.
Een “wake-up call?” In Halle verslikten er zich een paar in hun ochtendkopje Graindor, want ja, is onze fiere marktleider niet ook een voorloper in duurzaamheid, stap voor stap? Nee hoor: “een achterblijver”, volgens die Superlijst Sociaal. Dat deed zeer, kunnen we ons voorstellen. We kregen een uitgebreide, goed gedocumenteerde reactie, en ook de concullega’s waren verheugd dat er toch íémand naar hun grieven wilde luisteren. Graag gedaan. De harddiscounters kon je door de telefoon horen glimmen van trots. Maar ja, die danken hun goede score grotendeels aan de grundlichkeit van hun Duitse moeders, toch?
Hete adem
Hoe noem je iemand die graag met muzikanten rondhangt? Een bassist. Of ook wel: CEO van Colruyt Group. In verschillende weekendkranten riep Stefan Goethaert niet alleen de leden van de Colruytband op om dringend nog eens een repetitie in te plannen, maar liet hij ook verstaan dat zondagsopeningen op tafel liggen aan de site Wilgenveld. Het is van moetens: de groep heeft een schitterend boekjaar achter de rug, maar voelt de hete adem van Ahold Delhaize in de nek, zeker nu het ene na het andere voormalige Delhaize-filiaal ook op zondag opengaat.
Dat kost Colruyt nu al marktaandeel. Oei. En het is maar pas begonnen. Hij wil nochtans meer dan de huidige goeie 30%. Maar hoe dan wel? Nog overnames? Op de suggestie van La Libre of Delitraiteur niks voor hem zou zijn, antwoordde de topman met een helder “geen commentaar”. Dat hebben we genoteerd.
Geniale zet
Dook deze week de kelder in: het aandeel Carrefour. Wegens mogelijk slecht nieuws over de franchisecontracten. Tja, de beurs is emotie. For the record: een uitspraak in die affaire wordt pas verwacht binnen één tot anderhalf jaar. Mocht Carrefour veroordeeld worden, dan kan het nog in beroep gaan. Dat gaat nog eens drie tot vijf jaar duren (nee, het is in Frankrijk echt niet beter dan bij ons) en in vorige rechtszaken kregen ze steevast gelijk. Het ministerie van Economie liet nochtans niks aan de verbeelding over: franchisenemers “worden verstikt”. Hola. Maar ja, er komen daar verkiezingen aan, hé. Ook politiek is emotie. Bij Buurtsuper rekenen ze zich al rijk, in een wel érg voorbarig persbericht dat België oproept het Franse voorbeeld te volgen. Dromen mag.
Het tij hoopt Alexandre Bompard onder andere te keren met de import van Braziliaanse knowhow naar de Parijse voorsteden. Bon, moeten we onder de indruk zijn? De zogezegde toekomst van de foodretail lijkt toch wel verdacht hard op het vergane verleden: die Atacadão ziet er immers uit als een Makro in het klein. Een kille cash & carry die minder keuze biedt dan een doorsnee supermarkt, maar die wél lagere prijzen belooft dan bij rivaal E.Leclerc, en die volumekorting geeft zoals de Colruyt. 15% goedkoper dan een Carrefour hypermarkt, zeggen ze zelf. Waarmee ze dus hun eigen winkels in diskrediet brengen, toch? Geniale zet.
Kapitale fout
In België herhaalt Carrefour intussen een kapitale fout die een concurrent goed vijftien jaar geleden al eens maakte: toen verschenen in de Delhaize-supermarkten bij de pas gelanceerde 365-producten schapkaartjes met de melding “zelfde prijs als Aldi en Lidl”. Die flater luidde het begin in van een donkere periode voor de destijds nogal stuurloze leeuwen. En wat ontdekte een oplettende journalist van Gazet Van Antwerpen afgelopen week in de Market van Berchem? Onder de flessen Pepsi Max hangt een bordje: “Dit product heeft dezelfde prijs als bij Albert Heijn.”
Reclame maken voor de concurrentie, daar moet ergens een meesterlijke redenering achter zitten, maar welke? Enne, een betere prijs dan de Hollanders heeft Carrefour dan toch niet in de wacht gesleept met die boycot. Wat hadden ze gedacht?
Kerst in juni
Rest me enkel nog een prijs uit te reiken: meer bepaald de wisselbeker voor het meest cynische persbericht van de week. Die gaat zonder enige discussie naar Delhaize, dat ons gisteren vrolijk meedeelde dat ze nog nooit zoveel pompoenen en raclettekaas hadden verkocht als afgelopen maand. Alsof kerst in juni viel. Wrijf het er nog eens goed in, moet iemand daar in Kobbegem gedacht hebben.
Maar hey, vandaag begint de zomer officieel, en volgens mijn weerapp is het vanaf zondag écht prijs. De ene last minute barbecueaanbieding na de andere verschijnt voorspelbaar in onze mailboxen. Aan boerenworst heb ik geen boodschap, maar wie me kan tippen waar ik de allerlaatste mooie asperges van het seizoen in de aanbieding bemachtig, mag een gilletje geven. Op de gril, met een beetje olijfolie en grof zout: komt goed. Tot volgende week!
