Een nieuwkomer trekt ten strijde tegen de eenheidsworst, cacao is de nieuwe Bitcoin en Filet Pur ontdekt hoe het toekomstplan bij de Leeuwen komaf maakt met archaïsche omgangsvormen. Yep, hier is uw wekelijkse portie desinformatie.
Eenheidsprijzen
Een onderscheidend voedingsaanbod, daarmee wil Monoprix het verschil maken in die eerste en zeker niet laatste Belgische winkel. Die opende precies één dag nadat het fors afgeslankte moederbedrijf Casino aan een nieuw tijdperk begon, met een volledig nieuwe directie en een iets minder hoge schuldenberg. Kan tellen qua symboliek. Of misschien ook helemaal niet. Met de ambitie om de komende 5 à 10 jaar evenveel nieuwe winkels te openen, zal de neofiet hier alleszins de foodretailmarkt niet komen ontwrichten, maar een mooi concept is het wel: funshoppers weten waarheen.
Een prijsvechter is het allerminst, ondanks de naam, die inderdaad dateert uit het tijdperk van de zogenaamde eenheidsprijzenwinkels zo’n eeuw geleden, de voorlopers van de dollar stores: net als destijds bijvoorbeeld Prisunic, Priba en tot op heden nog steeds Hema, voluit immers de “Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam”. Jaja, voor een stukje retailgeschiedenis: één adres. Maar we dwalen af.
Worst en lingerie
Differentiatie als focus dus. Niet slecht gezien, want zeg nu zelf: supermarktketens kijken wel héél erg nadrukkelijk naar elkaar tegenwoordig, wat in veel categorieën leidt tot bedroevende, flets smakende eenheidsworst. Of dat bij die Franse nieuwkomer heel anders is? Met 6000 referenties is het voedingsaanbod in Waterloo beperkter dan in je doorsnee supermarkt, maar toegegeven, die huismerken springen er wel uit.
Net als de aandacht voor detail: gegarandeerd rijpe avocado’s (lees daarover de aflevering van vorige week), in duurzame netjes verpakte biogroenten (geen plastic), een uitgelezen wijnkelder, stokbrood van een bekroonde bakker, een mooie kaas- en charcuterietoog… Dat de slaatjes naast de lingerieafdeling liggen, moet je er wel bijnemen.
Salami en chocolade
Over eenheidsworst gesproken: zijn we straks alweer een Belgische vleeswarenproducent armer? Bij What’s Cooking zien ze dat ze meer overhouden aan 400 gram lasagne dan aan 400 kilo salami, en dus overwegen ze serieus om hun charcuteriefabrieken de deur uit te keilen. Een worst case scenario, en dat terwijl ze twee jaar geleden nog hun grootste concurrent wilden overnemen. Misschien maar goed dat de concurrentiewaakhond toen begon te blaffen. Je kan je wel afvragen wat er straks nog overblijft van de fijnkostsector die ooit de trots was van onze voedingsindustrie. Een privatelabelmarkt met flinterdunne marges en amper differentiatie: dat krijg je dan.
De héle voedingssector steunt en kreunt trouwens: de loonkosten swingen de pan uit, de grondstoffenprijzen maken bokkensprongen, de boeren eisen meer geld en de retailers willen niet toegeven. Daar sta je dan. Het zal er niet op beteren: speculatie van gewetenloze traders jaagt de cacaoprijzen door het dak. Nu al duurder dan koper, stond in de krant. Nee, ik zag het verband ook niet. Opmerkelijk persbericht van Delhaize trouwens, afgelopen donderdag: Pasen heeft volgens de retailer een “positieve impact” op de verkoop van chocolade eitjes. Stop de persen!
In onwetendheid
Bij moederbedrijf Ahold Delhaize nadert Frans Muller langzaam maar zeker de pensioengerechtigde leeftijd. Hoe lang hij nog verder wil, weten we niet precies – hij zal zich toch niet door Jef laten inspireren, zeker? – maar we weten nu wél met grote zekerheid wie hem niét zal opvolgen: Europees topman Wouter Kolk heeft zelf z’n ontslagbrief ingediend. Voelde hij de bui al hangen? Deden ze hem elders an offer he couldn’t refuse? We zullen het wellicht snel weten. Maar misschien moeten we er gewoon niet teveel van denken.
Immers, ons brein is een machine die erop is ingesteld om overhaaste conclusies te trekken. En achteraf bekeken lijkt alles te verklaren. Dat zeg ik niet, dat zei de deze week overleden Daniel Kahneman, de psycholoog die tot verontwaardiging van veel economen in 2002 de Nobelprijs Economie kreeg. Tja: “Economen denken na over wat mensen zouden moeten doen. Psychologen kijken naar wat ze daadwerkelijk doen”, zei hij daarover.
Ik maak van de gelegenheid graag misbruik om u zijn bestseller Ons Feilbare Denken (originele versie: Thinking, Fast and Slow, en français: Système 1 / Système 2: Les deux vitesses de la pensée) nogmaals warm aan te bevelen, al is het confronterende lectuur die demonstreert hoe lui wij, zelfverklaarde heersers van de schepping, vaak zijn in ons denken: “Onze geruststellende overtuiging dat de wereld logisch in elkaar zit, rust op een stevig fundament: ons bijna onbeperkte vermogen om onze onwetendheid te negeren.” Guilty as charged.
Achterhaald
En dan nog dit. “Cathy aan kassa vier gevraagd!” Dat was toch even schrikken, onlangs in m’n lokale Delhaize. Tot voor kort hanteerden de sympathieke winkelmedewerkers in het filiaal via de intercom namelijk behoorlijk archaïsche aanspreekvormen, alsof het nog altijd 1867 was: “Mevrouw Vandenbroucke aan kassa vier gevraagd”, of erger nog, “Jongeheer (sic) Vermeulen voor het Collect-afhaalpunt.” Intrigerend, en een beetje vreemd voor collega’s die dag in, dag uit met elkaar samenwerken, zou je denken. Stond dat zo in het arbeidsreglement misschien? Op de winkelvloer tutoyeerden ze elkaar uiteraard wél, voor alle duidelijkheid.
Vorige week namen nieuwe franchisenemers de boel over, en zie (of hoor): ze hebben meteen komaf gemaakt met die achterhaalde omgangsvormen. Welkom in de 21e eeuw, Leeuwen! Dáárom noemen ze het dus een toekomstplan. De rest blijft voorlopig wel bij het oude – de ondernemers gaan een symbolische honderd dagen de tijd nemen, zeggen ze – maar kom, het is een begin. Benieuwd naar het vervolg.
En ook hier een dienstmededeling, maar dan niet over de intercom: Filet Pur is er niet tijdens de Paasvakantie. Tot over drie weken dus!
