Niet alle burgers zijn gelijk voor de wet, zo leerden we afgelopen week, en de ene zak is de andere niet. Bovendien werd de foodretailwereld getekend door slinkse intriges en smeuïge plotwendingen. Meer lekkers in dit nieuwsoverzicht van RetailDetail Food!
Knappe koppen
Op het marketing- en communicatiedepartement van Colruyt Group was het aantal overuren niet bij te houden, de afgelopen weken. De knapste koppen werden geconvoceerd op de site Wilgenveld, waar de ene workshop volgde op de andere brainstorm, slechts onderbroken door ademhalingsoefeningen en yogasessies, teneinde de geesten te openen voor creatieve invallen. De uitdaging was dan ook bijzonder groot: hoe laat je de halve wereld geloven dat je in de kopgroep de Oude-Kwaremont oprijdt, wanneer je in werkelijkheid met het schaamrood op de wangen gedubbeld bent door het hele peloton? Tja. Er werden wierookstokjes gebrand, klankschalen beroerd, mantra’s gereciteerd… maar er kwam niks. De wanhoop begon dan ook stilaan om zich heen te grijpen, tot een voorbijkomende medewerkster schuchter het hoofd om de deur stak.
“Hallokes. Ik ben Emma. Geef toe, wie luistert er nu naar een poetsvrouw? Maar het gaat hier ook over mijn toekomst, daarom wil ik m’n stem laten horen. Kijk: dit is een waszakje. Verkopen ze bij de Action voor géén geld. Honderd keer herbruikbaar, handig voor bh’s en panty’s, maar ook prima geschikt voor appels of tomaten volgens mij. Als we ze tegen een halve euro per stuk verkopen, dan verdienen we er nog ne flinke cent aan. Zeker als we de klanten gewoon geen keus laten. Toch?” Er viel een ongemakkelijke stilte in de vergaderzaal. Alle blikken gingen in de richting van één man, die schijnbaar onbewogen voor zich uit zat te staren, tot een welgemikte elleboogstoot hem weer tot de orde riep: “Het is tegen u, Jef.” Ontwaakt uit z’n dagdromen stak de topman sereen zijn dikke duim omhoog. Dat bleef niet zonder reactie: “Heu, is dat krijt op uwe vinger, meneer Colruyt? Of is het wat ik dénk dat het is?”
Zak in de zak
Het moet gezegd: het plannetje werkte wonderwel. De nationale én internationale media stapten er met ongezien enthousiasme in mee. Op sociale netwerksites werd de retailer bedolven onder de likes, de hartjes, de smileys en andere complimenten. Dat plastic zakjes voor groenten en fruit in werkelijkheid slechts een homeopathisch aandeel vertegenwoordigen van de afvalberg, een minieme druppel in de plasticsoep? Onbelangrijk! Dat er nog altijd plastic bekertjes staan bij de wijnproeverij? Futiel detail! Dat andere supermarktketens al een jaar eerder met hun antwoord op de proppen kwamen? Irrelevant! Kortom, we beleefden opnieuw een perceptieveldslagje van de zuiverste soort.
De concullega’s waren er niet van gediend, al hielden ze hun sarcastische commentaren wijselijk uit de media. Daar heb je Filet Pur voor, per slot van rekening. Intussen blijven wakkere burgers zitten met prangende vragen als: Waarom verkoopt Colruyt die zakjes niet tegen de laagste prijs? Is polyester beter dan biokatoen? Zijn herbruikbare zakjes te verkiezen boven bio-afbreekbare? En wanneer je ze na honderd keer hergebruiken uiteindelijk toch moet weggooien, in welke zak horen die zakjes dan? Ook wij moeten u het antwoord schuldig blijven. Maar toch: puik initiatief, uiteraard.
Heilige graal
Nu ja, het is geen schande dat je niet de eerste bent, als je maar de beste bent. Dat was wellicht ook de redenering bij Delhaize, dat nu op zijn beurt op de proppen komt met een mobiele zelfscan- en betaaltoepassing. Het systeem vertoont zowel gelijkenissen met de app van Spar als met het tap to go concept van Albert Heijn en de redenering lijkt helder: laat klanten hun eigen smartphone gebruiken, dan hoef je zelf niet te investeren in scanners, check-outs en medewerkers. De winkel zonder kassa blijft de heilige graal in retail, maar voorlopig komt niemand nog maar in de buurt van wat Amazon Go klaarspeelt.
Alsof de wereld nog niet verwarrend genoeg was, ontdekte de argeloze consument deze week dat frieten gezonder zijn dan zalm, en dat diepvriespizza even goed is als een quinoasalade – van de Colruyt weliswaar. Ja, die fameuze nutri-score mag dan wel op wetenschappelijke criteria gebaseerd zijn, ze laat hier en daar behoorlijk verrassende resultaten zien. En ze lokt gemengde reacties uit: morrende fabrikanten, tevreden retailers, in grote lijnen. Een simpele sterkte-zwakte analyse toont aan dat de sterkte van het label – namelijk dat het zo simpel is – meteen ook de grootste zwakte is – want veel te simpel. Zo is het altijd wat.
Defensieve kramp
Welk label de nieuwe, geheel awesome en onwaarschijnlijk incredible veggieburger van Nestlé zal krijgen, is ons nog niet bekend. Sissen en bloeden als een échte hamburger, dat zal hij wel doen, belooft de producent. Maar ondanks – of eerder wégens – de grote gelijkenis met het echte ding, zal die plantaardige burger in de nabije toekomst misschien helemaal geen burger meer mogen heten. Europese landbouwministers schieten namelijk in een defensieve kramp bij het aanschouwen van de veganistische hype die de westerse wereld overspoelt. Om één of andere duistere reden vinden ze dat veetelers recht hebben op verdediging tegen groenteboeren. Sta me toe dat een beetje vreemd te vinden.
Dus mag je binnenkort nog wel samenstellingen gebruiken als rundsburger, cheeseburger of lamsburger, maar wordt het woord groenteburger bij wet verboden. Net als sojasteak, of veggieworst. Really. Zou visburger nog mogen, dan? Gaat de aardappelsector binnenkort protesteren tegen de term groentefrietjes? En hoe lang zal deze prachtige rubriek z’n vertrouwde naam nog mogen behouden, aangezien er geen écht bloed vloeit bij het nochtans strikt ambachtelijke productieproces?
In elk geval: het woord hansworst mogen we nog wel gebruiken, om er kwibussen, kwasten of schertsfiguren mee aan te duiden die onbestaande problemen verzinnen om vervolgens met een dwaze maatregel hun achterban te sussen. De kans dat een onoplettende shopper die op zoek was naar een Angus burger, thuis komt met een tofuschijf, is ruw geschat nul komma nul.
Roddels en achterklap
Tot slot: voor smeuïge verhalen, roddels, achterklap, intriges en bedrog is er in foodretail slechts één adres: Aldi, te Essen (D). Elke dag verrassend. Het was weer prijs: de weduwe van medeoprichter Theo Albrecht blijkt als een ware boze heks vanuit het graf nog wraak te nemen op haar decadente schoondochter, die het immers vertikt om een ‘bescheiden en gematigd’ leven te leiden. Ze legt zich blijkbaar toe op orgieën van den Aldi, of zo stellen wij het ons toch voor. Wilde braspartijen overgoten met Veuve Durand champagne (elegant, met intens fruitige aroma’s, fijne pareling en een mooie fraîcheur – even goed als het A-merk, enkel goedkoper). Enfin, ze kan het voortaan dus vergeten om nog een rol van betekenis te spelen in het mooie familiebedrijf. Mocht ze dat willen.
Welja, “La vengeance est un plat qui se mange froid”, zoals mijn goede vriend Pierre Choderlos de Laclos al schreef in zijn meesterwerk Les Liaisons Dangereuses. Bepaald geen voorbeeld voor wie een bescheiden en gematigd leven ambieert. Maar waarom zou je? Het is immers vrijdag en bijna tijd voor een uitgebreid aperitief. Tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
