Hoe de Spaanse voedingsindustrie zich van haar mooiste zijde laat kennen, waarom de foodconcurrentie naar ongekende hoogten stijgt en tegen wanneer de job van kassamedewerker verdwijnt? Dat vertelt het ongezouten weekoverzicht van RetailDetail Food!
Spijt in een bakje
Zoals elk jaar doen ze het weer, onze supermarktketens: de shopper slinks misleiden met een verleidelijk ogend aanbod, omdat het nu eenmaal Valentijn is en er geld moet verdiend. Maar de argeloze koper die er de tanden inzet, merkt dat de hartvormige rode schijnvrucht harder is dan verwacht, en zonder aroma, met een smaak die weinig meer doet vermoeden dan water. Nee, Spaanse aardbeien in februari zijn slechts spijt verpakt in een plastic bakje. Kunnen we daar niet gewoon mee stoppen, voortaan?
Net als met die authentieke Spaanse vleeswaren dus, ambachtelijk vervaardigd uit misvormde en doodzieke varkens, als we de weerzinwekkende beelden mogen geloven. Delhaize en Colruyt moesten meteen in het defensief. De militanten van Animal Rights hebben zich voorgenomen om geen enkel veebedrijf of slachthuis ongemoeid te laten, waar ook in Europa het zich bevindt, en de hele foodbranche krijgt het Spaans benauwd. Niet toevallig blijkt net nu dat flink wat landgenoten de vleesconsumptie laten voor wat ze is, met dierenwelzijn als belangrijkste reden. Zolang de vleessector aan hetzelfde strakke tempo z’n eigen ruiten blijft ingooien, zal daarin weinig verandering komen. Perfecte timing dus voor de nieuwe campagne ‘Try Vegan’ van BE Vegan en EVA, die consumenten wil inspireren om tijdens de vasten veertig dagen plantaardig te eten. Alsof het zo vooraf was afgesproken.
Ouh là là!
Is er nog niet genoeg concurrentie op de Belgische foodmarkt? Je zou haast denken van niet, want nadat Jumbo eerder al grote interesse liet blijken in grensoverschrijdend gedrag, komen ze nu ook weer piepen vanuit het zuiden. Nu ja, terwijl die Nederlanders maar wat rond de pot blijven draaien, geldt de regel ‘niet lullen, maar vakkenvullen’ bij Franprix (Groupe Casino), aangezien de eerste testwinkel dus zo goed als open is. Maar nog niet helemaal. Eén en ander verloopt blijkbaar niet zonder slag of stoot, want het ging in de Franse media alom van ‘Ouh là là, wat was dat moeilijk’ en ‘Ouh là là, wat dùùrde dat vooraleer we die vergunningen bemachtigden’ en ‘Ouh là là, dan moesten we de verpakkingen nog vertalen’. Leer ze ons niet kennen, die Parijzenaars.
De komst van de Franse stadswinkelformule lijkt in de eerste plaats slecht nieuws voor Carrefour Belgium, dat er mogelijk een stevige concurrent bij krijgt voor z’n Express-winkels, terwijl de hypermarkten een pijnlijke herstructurering te wachten staat. In de tang genomen, heet dat. Carrefour is een gewond dier en Casino heeft bloed geroken.
Olifant in de kamer
Intussen hebben radeloze kassiersters in enkele hypermarkten het briljante initiatief genomen om de selfscankassa’s te boycotten, in de ijdele hoop dat ze zo hun hachje kunnen redden. Inderdaad, laat gehaaste klanten nog wat langer wachten, dan komen ze zéker niet meer terug. Strak reddingsplan! Ik herinner me, ergens uit het pleistoceen, een aflevering van de iconische tv-serie De Collega’s waarin de personages betoogden tegen de komst van PC’s, achter een spandoek waarop de slogan ‘computer naar de foeter’ stond geschilderd. Spoiler: dat heeft ook niet geholpen. Een scherp opiniestuk in De Standaard stelt dat Carrefour beter meteen àlle hypers zou ombouwen naar het supermarktformaat, maar dat noch de directie, noch de vakbonden de olifant in de kamer wensen op te merken. We geven het maar mee, voor één keer hebben wij het niet gezegd.
Trouwens, die selfscan, dat is slechts een tijdelijk fenomeen. De job van kassierster is nu eenmaal gedoemd om te verdwijnen, de toekomst is aan onbemande, kassaloze buurtwinkels die de klant aan hun gezicht herkennen. Net als de ouderwetse kruidenier van vroeger dus, maar dan anders. Het gigantische JD.com (dat onder andere Walmart als – weliswaar kleine – aandeelhouder heeft) gaat in China minstens 500 van die volautomatische minisupermarkten openen, onder de mysterieuze naam X. Ja, daar heeft een leger van copywriters wéken over gebrainstormd.
Stokken in de wielen
Overigens, daarmee was Carrefour nog niet uit het nieuws. Had de retailer immers niet beloofd om sterker in te zetten op e-commerce? Inderdaad, er openen deze maand zes nieuwe Drive afhaalpunten en bovendien lijkt het erop dat ze vanuit Evere een prijzenslag gaan beginnen inzake bezorgkosten: die worden verlaagd naar 9,50 euro, wat dus nét iets minder is dan de 9,95 euro bij concurrenten Delhaize en Wink.be. We zijn benieuwd naar hun reactie. En naar de reactie van de consument uiteraard: zullen lagere bezorgkosten resulteren in de langverwachte doorbraak van online boodschappen? In Nederland lijkt die beweging alvast wél ingezet. Of zullen boze winkelmedewerkers van Carrefour de bezorgers letterlijk stokken in de wielen steken wegens oneerlijke concurrentie? Zou zomaar kunnen, niks verbaast ons nog.
Evenmin vallen we dus van onze stoel bij het vernemen van een bijzondere ‘operatie verzoening’ bij de familie Albrecht uit de omgeving van Essen in Duitsland. Na een scheiding van 57 jaar zouden namelijk Aldi Nord en Aldi Süd overwegen om weer één bedrijf te worden, om aldus de inkoopkrachten te bundelen en grote sprongen te maken in de wereldrangschikking van topretailers. Nu de ruziemakende broers Theo en Karl allebei al een tijdje onder de zoden liggen, lijkt de weg stilaan vrij voor een groot familiefeest. De flessen Veuve Durand staan naar verluidt al koud! Of moet het toch Veuve Monsigny worden? Ai, als dat maar goed afloopt!
Gemiste penalty
En dan nog dit. Het Britse Tesco, dat net als Carrefour flink wat hypermarkten uitbaat, voelt de hete adem van Aldi en Lidl in de nek en heeft besloten om hard terug te slaan met een eigen discountketen. De Duitse prijsvechters smeken nu al om genade. Hoewel. Of dat nu echt een goed idee is? Oudere lezers zullen zich herinneren dat enkele retailers zoiets ook bij ons hebben geprobeerd, lang geleden, toen de dieren nog spraken.
De prijs van de schaamteloosheid ging in die tijd naar Delhaize dat in 1976 simpelweg het enseigne Dial lanceerde. Ik herhaal: Dial. Hebt u ’m? Ho, maar vergis u niet: dat was géén anagram van grote vijand Aldi, neenee, wel een geheel zelf verzonnen afkorting van ‘Discount Alimentaire’. De keten schopte het tot 51 vestigingen en werd in 1997 opgedoekt. Ook het toenmalige GB poogde het met een Aldi-imitatie, die de naam Goal! meekreeg. Het bleek echter een gemiste penalty. Destijds luidde de conclusie dat discount een vak apart is, dat een slagkrachtige, slanke organisatie vereist en een compleet andere mindset dan die van een klassiek supermarktbedrijf. Zie ook: het mislukte huwelijk tussen Carrefour en DIA in de jaren 2000, of tussen Sainsbury’s en Netto in 2014. Het zou me verbazen mocht die conclusie vandaag achterhaald zijn, maar hey, als ze het bij Tesco beter menen te weten, ga ik ze niet tegenspreken. U wel? Tot volgende week!
Elke vrijdag een overzicht van het FMCG-nieuws in uw mailbox? Meld u hier aan voor onze gratis RetailDetail Food Newsletter.
